فردریک باباروسا

فردریک بارباروسا ، امپراتور آلمان و سردار جنگ صلیبی (1123-1190م ). در ویب لینگن آلمان زاده شد. پدرش از خاندان هوهن اشتافن و مادرش از خاندان ولف بود. این دو خانواده بر سر تصرف پادشاهی آلمان نزاع دایمی داشتند، تا اینکه در 1125، حکومت به خاندان هوهن اشتافن منتقل شد. در 1137 کُنراد سوم ، عموی فردریک بارباروس ، به سلطنت رسید و او را به ولیعهدی خود برگزید. فردریک چون ریش قرمز داشت ، به بارباروس «ریش قرمز» مشهور شد (لارْنِدْ، ج 2، ص 1445).کنراد سوم در 1147، هنگام عزیمت به جنگ دوم صلیبی فردریک را همراه برد و او، به عنوان یکی از فرماندهان سپاه صلیبی آلمان ، در این جنگ شرکت کرد (رانسیمان ، ج 2، ص 300). پس از آنکه سپاه آلمان از ترکان سلجوقی شکست خورد، فردریک ، به عنوان قاصد کنراد، نزد لویی هفتم پادشاه فرانسه رفت ، که در نیقیه (آسیای صغیر) مستقر بود، و شرح ماجرا را به اطلاع او رساند (همان ، ج 2، ص 312). چون سپاهیان صلیبی از همه طرف به فلسطین رسیدند، ملکه مِلیسِند و شاه ب'الدْوین ، فرمانروایان بیت المقدس ، از آنان دعوت کردند تا در مجمعی که در عَکّا تشکیل می شد شرکت کنند. فردریک نیز به اتفاق عمویش در این مجمع شرکت کرد (همان ، ج 2، ص 325) و در آنجا تصمیم گرفته شد تا به دمشق ، که غنیمتی گرانمایه بود، حمله شود (همان ، ج 2، ص 326)، امّا محاصرة دمشق بدون نتیجه پایان یافت و سپاه آلمان با ناکامی به وطن بازگشت . کنراد پس از بازگشت درگذشت (همان ، ج 2، ص 333ـ 334؛ گریمبرگ ، ج 4، ص 257) و بارباروس در 1152 امپراتور آلمان شد (لارْنِدْ، ج 2، ص 1445).

فردریک ، به دلیل خویشی با خانواده های ولف و هوهن اشتافن و اتخاذ سیاستهای مناسب ، به جنگهای داخلی آلمان پایان داد و، در سایة صلح ، کشوری متحد بنا نهاد. او خود را وارث قیصران روم می دانست و سودای تصرف تمامی قلمرو روم را به سر داشت (ماله وایزاک ، ص 238-239). به دنبال سیاست توسعه طلبی خود، وارد وین شد و امرای مجارستان و لهستان را به اطاعت واداشت و در شرق کشورش نیز مهاجمان اسلاو را دفع کرد (همان ، ص 240). سپس در 1154 وارد جلگه پو شد و در رم با دست پاپ آدریان چهارم تاج پادشاهی بر سر نهاد و درپی آن ، شورش مردم میلان را سرکوب کرد (همان ، ص 241ـ243). با افزایش قدرت فردریک ، مقام پاپ تهدید شد و اختلاف بین امپراتور و پاپ بالا گرفت (برانیت ، ص 173ـ174).